مهندسین استرالیایی اولین کسانی بودند که از روش پایدارسازی شیروانی ها در تونل استفاده کردند و آن هم در دهه 1960 با ایجاد سوراخ هایی در دیواره های تونل و فرو کردن میلگرد داخل آن و انتهای آن را بوسیله شبکه های مش گیری در محیط تونل ببندید. در آخر سوراخ های حفر شده را با استفاده از دوغاب ریزی پر کرده و با بتن پاشی در جداره های تونل به ایمن سازی و پایداری آن پرداختند. با گذست زمان مهندسین فرانسوی و آلمانی از روش مهندسین استرالیایی برای شیب دیوارهای خاکی استفاده کردند.
با گذشت زمان استفاده از روش نیلینگ در طرح های گوناگون عمران گسترش پیدا کرده و در ترانشه های خط آهن و بزرگراه ها،جهت افزایش توانایی در ساخت ساختمان های بلند که دارای چندین طبقه داخل زمین و در صورتی که زمین دچار حرکت های کوچکی شود از شیب زمین در برابر این لغزش ها جلوگیری می شود.
در نیلینگ دیوارها میلگرهای فولادی را با 10 تا 20 درجه شیب به صورت افقی در محل گود برداری و از بالا به پایین عملیات را اجرا می کنند. به منظور جلوگیری از خورده شدن میلگرد اطراف آن را با دوغاب پر کرده و همین دلیل بر انتقال بهتر لغزش بین خاک و میلگرد می شود. با انجام این عملیات یک سطح پایدار ایجاد می گردد که به صورت passive عمل کرده و با تغییر شکل خاک میلگر ها خاک را پشت خود نگه می دارند.
عملیات passive جهت پایدارسازی با دو عملکرد زیر حاصب می شود :
- با افزایش نیروی عمود و در نتیجه برروی خاکهای اصطکاکی مفاومت برشی ایجاد می کند.
- با کاهش نیروی رانشی بروی خاکهای اصطکاکی و چسبنده
بعد از نصب میلگرد های نیلینگ با استفاده از شاتکریت دیوار را می پوشانند. ضخامت این دیوار بین 10 الی 15 سانتیمتر بوده و از این روش برای جلوگیری از فرسایش خاک و در کنار آن ایجاد یک سطح مطمئن جهت ساخت و ساز استفاده می شود.
دبوار های میخکوبی شده به وسیله نیلینگ به دو صورت موقت و دائمی اجرا می شوند. در میخ کوبی های موقت با توجه به نوع خاک و مدت زمان اجرا پروژه کمتر از 18 مدت به طول می انجامد در حالی که در میخ کوبی های دائم بیشتر از این مدت طول می کشد. در طول کار نیروهای اجرایی باید از سیستم نگهداری دائم در جهت تثبیت حاک استفاده نمایند و بدین صورت که با ایجاد سوراخ هایی داخل زمین و با قرار دادن میلگردهای فولادی و پس از آن با پر کردن فضاهای خالی بوسیل هدوغاب زمین را تثبیت می کنند.