پایدارساز
پایدارساز یکی از اهداف نخست در تثبیت خاک می باشد که به منظور بهبود محل مواد برای ایجاد یک خاک جامد قوی می باشد. در مناطق خاصی از جهان، به طور معمول کشورهای در حال توسعه و در حال حاظر بیشتر در کشور های توسعه یافته، خاک باید تثبیت شود تا بتوان جاده ها را ساخت.
در گذشته تثبیت خاک با استفاده از ویژگی های لازم خاک رس، محصولات مبتنی بر سیمان و یا با استفاده از خاک کوبیده که بوسیله آهک انجام میشد، صورت می گرفت. با تکامل تکنولوژی، نوع جدیدی از تکنینک پایدارساز خاک بوجود آمد به جژ فن آوری های سبز محسوب می شد.
برخی از فن آوری های سبز مانند : آنزیم ها، سطحی، زیست بسپارها، پلیمرهای مصنوعی، محصولات مبتنی بر شرکت پلیمر، استایرن پلیمرهای اکریلیک ارتباط متقابل، رزین درخت، تثبیت کننده های یونی، الیاف، کلرید کلسیم، کلرید سدیم و ... .با تکنیک پایدارساز خاک برخی مشکلات مانند ایجاد سطوح آبگریز و توده آن که باعث شکست مانع جاده از نفوذ آب و یا یخبندان سنگین با مهار ورود آب به لایه ها، حل می شود.
از جمله مواد پایدارساز سنتی عبارتند از : محصولات پلیمر، کوپلیمر مبتنی بر محصولات، تقویت فیبر، کلرید کلسیم، سدیم و کلرور سدیم .
• پایدارساز در راه بهبود تحمل وزن در زیر آن از خاک، شن، ماسه و دیگر مواد زائد که تحمل بسیاری دارند استفاده می کنند.
• دلیل استفاده از پایدارساز بهبود CBR(ضریب نسبت کالیفرنیا) در درجات خاک 4 تا 6 دفعه
• هدف دوم استفاده از پایدارساز جلوگیری از ورود آب به لایه به عنوان نفوذ آب و یخبندان سنگین هستند که این موارد از جمله دلایل شکست جاده ها می باشد.